fbpx


INTEGRACJA SENSORYCZNA





Co to jest?

Integracja sensoryczna


Centrum Terapii Dziecka i Rodziny - Integracja sensoryczna

Zaburzenia integracji sensorycznej są problemem, który dotyka wiele dzieci i znacząco wpływa na ich rozwój ruchowy, rozwój mowy, rozwój funkcji poznawczych, a w konsekwencji utrudnia przebieg procesu uczenia się – w wieku szkolnym zaczynają się pojawiać kłopoty w nauce.

Integracja sensoryczna rozpoczyna się już w okresie życia płodowego i trwa do około 7 roku życia. To bardzo ważny wiek w rozwoju psychofizycznym dziecka, nierozwinięcie niektórych elementów integracji sensorycznej w tym wieku może powodować duże zaburzenia w funkcjonowaniu i zachowaniu dziecka w przyszłości.

Dlatego tak ważne jest , aby wcześnie wyłapać niepokojące sygnały i skonsultować się z terapeutą integracji sensorycznej.

Pierwsze symptomy zaburzeń SI możemy już zauważyć u niemowlaka , gdy dziecko zbyt częstym nienaturalnym płaczem komunikuje swój dyskomfort.  Szybka reakcja  i rozpoczęcie terapii u tak małego dziecka  pozwoli nam w krótkim czasie uzyskać zamierzone efekty.


Sygnały jakie wysyła nadwrażliwe dziecko przed ukończeniem 3-ego roku życia:


ma problemy z jedzeniem (ssaniem, gryzieniem, żuciem, połykaniem),


akceptuje tylko niektóre pokarmy, nie toleruje niektórych konsystencji, nie lubi próbować nowych smaków,


podczas jedzenia często reaguje odruchem wymiotnym, łatwo krztusi się,


ma kłopoty z regulacją snu, występują częste wybudzenia i kłopoty z wyciszeniem się,


nie toleruje dotyku, reaguje płaczem na przytulanie czy głaskanie,


nie lubi ubierania, kąpieli, mycia głowy, obcinania paznokci itp.,


impulsywność,



często miewa ataki złości,


pręży się, zaciska piąstki, unika ewidentnie kontaktu wzrokowego,


reaguje płaczem na dźwięki otoczenia,, dźwięki mowy czy muzykę,


jest opóźnione psychoruchowo (późno siada, raczkuje i chodzi, jest niezdarne ruchowo),


rozwój mowy jest opóźniony (często nie pojawia się głużenie, gaworzenie, mówi mało i niechętnie).



Objawy zaburzeń SI po ukończeniu przez dziecko trzech lat:


nadmierna ruchliwość dziecka lub bierność, niska aktywność dziecka, ślamazarność,


opóźnienie w mówieniu,


trudność w zdobywaniu nowych umiejętności motorycznych,


problemy z samoobsługą,


częste mylenie kierunków,


strach przed wspinaniem się na drabinki, wejściem na krzesło itp.,


trudności w przenoszeniu uwagi z jednej rzeczy na inną,


łatwość w dekoncentrowaniu się,


unikanie zabawy z innymi dziećmi,



impulsywność,


niezdolność do uspokojenia się i relaksu,


nadwrażliwość lub niewrażliwość na dotyk, ruch, obrazy lub dźwięki,


nieporadność ruchowa,


niechęć do mycia, obcinania paznokci czy włosów,


niska samoocena,


społeczne i/lub emocjonalne problemy,


niezwykle wysoki lub niski poziom aktywności,


opóźnienie w nauce.


Diagnoza i terapia SI


Profesjonalna diagnoza może zostać przeprowadzona tylko przez certyfikowanego terapeutę integracji sensorycznej. Przed rozpoczęciem pracy z dzieckiem z zaburzeniami integracji sensorycznej konieczne jest uświadomienie rodzicom problemu i rokowań jakie wniesie systematyczna terapia. Diagnostyka obejmuje szczegółowy wywiad oraz specjalistyczne Południowo Kalifornijskie Testy Integracji Sensorycznej. Rodzice/opiekunowie wypełniają kwestionariusze, które pomagają terapeucie poznać historię sensoryczno-motoryczną dziecka. Po wnikliwej analizie terapeuta na podstawie uzyskanych danych tworzy rzetelną diagnozę SI, która jest podstawą do podjęcia aktywnej terapii.

Terapia SI najczęściej przebiega w formie zabawy. Poprzez huśtanie się w hamakach, balansowanie, zabawy z piłką, pokonywanie rozmaitych torów przeszkód, przeciskanie przez tunele itp.- układ nerwowy i mózg dziecka uczy się właściwego reagowania na bodźce zewnętrzne i integracji wrażeń płynących z różnych zmysłów. Przyjemna forma ćwiczeń powoduje, że dzieci są dużo bardziej zaangażowane przez co efekty terapii są pozytywnie zaskakujące. W terapii SI nie ma miejsca na porażki, a każde ćwiczenie powinno kończyć się sukcesem. Ważnym aspektem tej terapii jest pozytywna motywacja. Odgrywa ona dużą rolę przy doborze aktywności. Niektórym dzieciom terapeuta pozostawia wiele swobody przy doborze zabaw i ćwiczeń, innym proponuje aktywności specjalnie dla nich wyselekcjonowane. Dzieci są zachęcane do inicjowania, kreowania i aktywnego uczestnictwa w zabawach. Terapia Integracji Sensorycznej jest zazwyczaj dla dziecka przyjemnością, ale wymaga też od niego dużego zaangażowania i niekiedy sporego wysiłku. Rolą terapeuty jest umiejętne zachęcanie i prowokowanie dziecka do kierowanej aktywności, nawet wówczas, gdy pewne rodzaje zabaw i ćwiczeń wzbudzają jego niechęć, opór lub lęk. Stopień trudności aktywności stopniowo wzrasta w miarę czynionych przez dziecko postępów. Efekty terapii sensorycznej czasami widoczne są już po kilku miesiącach, ale najczęściej trzeba na nie czekać około roku. Dziecko uczestniczące w zajęciach terapii sensorycznej lepiej się rozwija pod względem psychoruchowym, lepiej radzi sobie też z integracją i porządkowaniem bodźców płynących ze świata zewnętrznego i z samoregulacją. Zanikają agresywne reakcje u dzieci mających trudności z przystosowaniem się do nowej sytuacji, zmniejsza się nadpobudliwość ruchowa, dziecko zaczyna lepiej komunikować swoje potrzeby i nawiązuje interakcje z otoczeniem, poprawia się koordynacja ruchowa i zmysł równowagi (dziecko zaczyna prawidłowo używać przedmiotów takich jak piłka, kredki czy nożyczki). Terapia sensoryczna poprawia też znacząco zdolność koncentracji u dziecka – uczy się ono przez dłuższy czas skupiać uwagę na wykonywaniu jednej czynności.

Wspomaganie rozwoju integracji sensorycznej w domu


Rodzic dostaje zalecenia, kartę ćwiczeń i podpowiedzi do pracy z dzieckiem. Jest to tzw. „DIETA SENSORYCZNA” Jest to przemyślany program zajęć dostosowany do indywidualnych potrzeb dziecka. Dieta sensoryczna przypomina zestaw zajęć fizycznych, którego zadaniem jest polepszenie umiejętności płynnego funkcjonowania dziecka w życiu społecznym, emocjonalnym i rodzinnym. Stosując ją, rodzice wspomagają proces terapeutyczny i są świadomi, jak otaczające bodźce wpływają na zachowanie ich dziecka. Często zaczynają rozumieć dlaczego np. dziecko nie może usiedzieć spokojnie przy stole albo dlaczego ciągle coś gubi. Przestają się denerwować czy bać o swoje pociechy, a mając konkretne narzędzie w ręku wiedzą, jak zareagować i co zrobić, żeby daną sytuację zmienić.


Propozycje ćwiczeń do wykonania w domu pod okiem rodzica/opiekuna

Układ dotykowy

  • dotykowe pudełko- wycinamy otwory w pudełku (tak aby zmieściły się ręce dziecka), wkładamy różne przedmioty, po czym prosimy dziecko aby zgadło co dotyka rączką,
  • malowanie – farbami, pianką do golenia,  kisielem, płynną galaretką. Do malowania używamy zarówno dłoni jak i stópek.

Układ przedsionkowy

  • skakanie na piłce – duża piłka najlepiej z uchwytami (dostosowana do wzrostu dziecka),
  • turlańce- turlanie na różnego rodzaju materiałach typu koc, kołdra, dywaniki o różnej fakturze, a na dworze po trawie,
  • bujaki – bujanie na boki dziecka umieszczonego w środku koca.

Układ proprioceptywny

  • ciągnięcie – pozwalamy dziecku pchać wózek z zakupami w sklepie,
  • walka kogutów- siadamy na podłodze i siłujemy (przepychamy) się z dzieckiem,
  • taczka – dziecko leży na podłodze podparte na rękach, rodzic/opiekun chwyta za uda i prowadzi niczym taczkę.
Centrum Terapii transparent - Logo poziom

Niepubliczna Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna i Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej

Ostatnie wpisy

    Wszelkie prawa zastrzeżone © 2023 dzieckowterapii.pl