Założenia Metody NDT-Bobath

Usprawnianie według Metody NDT-Bobath ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN).

Uzasadnieniem dla opracowanego postępowania Metodą NDT-Bobath było stwierdzenie, że rozwój dziecka z dysfunkcją OUN, w tym z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym (MPDz), przebiega inaczej niż rozwój prawidłowy. Doświadczenia czuciowo-ruchowe takiego dziecka są odmienne, co wywołuje nieprawidłowe odczuwanie własnego ciała oraz nieprawidłowe ruchy. Reakcje prostowania i równowagi często nie rozwijają się. Zaburzenia w napięciu mięśni i niewłaściwe jego rozłożenie powodują powstawanie odmiennych wzorców ruchowych, typowych dla poszczególnych zaburzeń. Pierwsze nieprawidłowe objawy dotyczą zwykle kontroli głowy i tułowia. Następnie rozwijają się nieprawidłowe ruchy w dystalnych częściach ciała. Dominują wzorce zgięciowe i wyprostne, a rozwój ruchów rotacyjnych jest znacznie upośledzony.

W związku z powyższym główne zasady usprawniania według koncepcji NDT-Bobath obejmują:

• wpływanie na napięcie mięśni poprzez obniżanie napięcia wzmożonego i podwyższanie obniżonego, co jest możliwe dzięki zastosowaniu odpowiednich technik postępowania już od pierwszych miesięcy życia,
• hamowanie nieprawidłowych odruchów oraz,
• wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych, co zostaje osiągnięte poprzez wspomaganie i prowadzenie ruchu z punktów kluczowych, czyli punktów kontroli ruchu, którymi są: głowa, obręcz barkowa , obręcz miedniczna i inne części ciała,
• wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach

Metoda NDT-Bobath  zapewnia poprawę stanu zdrowia u dzieci z następującymi schorzeniami:

• wcześniaki,
• wzmożone napięcie mięśniowe,
• obniżone napięcie mięśniowe,
• asymetria ustawienia ciała,
• dziecko z ciąży ryzyka,
• dziecko z grupy ryzyka okołoporodowego,
• kręcz szyi,
• mózgowe porażenie dziecięce,
• opóźnienie ruchowe.

Według filozofii PNF, proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana  na naturalnych ruchach zdrowego człowieka.

Teoretyczne podstawy koncepcji oparto na prawidłowościach fizjologii rozwoju ruchowego człowieka – rozwój cefalo-kaudalny, od części proksymalnych do dystalnych, z uwzględnieniem poszczególnych faz kontroli motorycznej, nierozerwalnie związanych z osiąganiem nowych pozycji i możliwości poruszania się w nich. Proces uczenia ruchu, rozumiany w PNF jako odtwarzanie utraconej funkcji, wspomagany jest w  terapii zarówno wcześniejszymi doświadczeniami, pochodzącymi ze schematów rozwoju ruchowego dziecka (wiele elementów tych oddziaływań zawarto m.in. w programie pracy na materacu ) jak i wielozmysłowym bodźcowaniem, polegającym na czasowym i przestrzennym sumowaniu się w obrębie synaps pobudzeń różnego rodzaju ( bodźce dotykowe, wzrokowe, słuchowe, równoważne, proprioceptywne i in.), które oddziaływają na pacjenta ze środowiska zewnętrznego.

Według filozofii PNF, proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana  na naturalnych ruchach zdrowego człowieka.

Teoretyczne podstawy koncepcji oparto na prawidłowościach fizjologii rozwoju ruchowego człowieka – rozwój cefalo-kaudalny, od części proksymalnych do dystalnych, z uwzględnieniem poszczególnych faz kontroli motorycznej, nierozerwalnie związanych z osiąganiem nowych pozycji i możliwości poruszania się w nich. Proces uczenia ruchu, rozumiany w PNF jako odtwarzanie utraconej funkcji, wspomagany jest w  terapii zarówno wcześniejszymi doświadczeniami, pochodzącymi ze schematów rozwoju ruchowego dziecka (wiele elementów tych oddziaływań zawarto m.in. w programie pracy na materacu ) jak i wielozmysłowym bodźcowaniem, polegającym na czasowym i przestrzennym sumowaniu się w obrębie synaps pobudzeń różnego rodzaju ( bodźce dotykowe, wzrokowe, słuchowe, równoważne, proprioceptywne i in.), które oddziaływają na pacjenta ze środowiska zewnętrznego.

To metoda dynamicznego lub statycznego klejenia plastrów, mająca na celu wspomaganie i pobudzenie układu mięśniowego i stawowego. Główną zaletą stosowania kinesiotapingu jest brak ograniczania ruchów pacjenta jak ma to miejsce w przypadku zewnętrznych stabilizacji. Dzięki zastosowaniu plastrowania pacjent uzyskuję zewnętrzną stabilizację oraz w przypadku bardziej skomplikowanych kontuzji, pełni funkcję drenażową pozwalającą zmniejszyć obrzęk w okolicy stosowania aplikacji.

Metoda kinesiotaping:

• świeże urazy układu kostno-stawowego
• urazy układu mięśniowego,
• obrzęki i krwiaki,
• zewnętrzna stabilizacja,
• korekcja wady stóp, kolan, kręgosłupa,
• w celu utrwalenia efektu terapii.

Pinoterapia jest to nie inwazyjna metoda polegająca na właściwym stymulowaniu określonych obszarów na ciele człowieka.

Powoduje ona uruchomienie fizjologicznych procesów samo naprawczych organizmu człowieka.

• Piny – mosiężne gwoździe wykorzystywane do terapii
• Katy – specjalistyczne narzędzie o gładkich powierzchniach wykorzystywane mobilizacji powięzi.

Pinoterapia:

• Świeże urazy układu kostno-stawowego,
• Urazy układu mięśniowego,
• Blizny,
• Po unieruchomieniu zewnętrznym,
• Bóle mięśniowe,
• Bóle urazowe, przeciążeniowe,
• Bóle pooperacyjne.

Igłoterapia – (suche igłowanie ang. Dry Needling), stosowana jest u pacjentów z przewlekłym i ostrym bólem w mięśniowo-powięziowych punktach spustowych.

Suche igłowanie:

• przeciążenia układu ruchu,
• Urazy układu mięśniowego,
• Blizny,
• Po unieruchomieniu zewnętrznym,
• Bóle mięśniowe,
• Bóle urazowe, przeciążeniowe,
• Bóle pooperacyjne,
• łokieć tenisisty,
• golfisty,
• kolano biegacza (syndrom pasma biodrowo-piszczelowego,
• bóle ścięgna Achillesa.

Rehabilitacja pod kontrolą ultrasonografu pozwala dostarczyć informacji o uszkodzonych tkankach miękkich oraz jakości ich mechaniki względem siebie. Dzięki obrazowi USG fizjoterapeuta może na bieżąco oceniać efektywność prowadzonej terapii, korygować dotychczas stosowane techniki rehabilitacyjne.

Rehabilitacja z wykorzystaniem USG jest metodą nieinwazyjną i bezbolesną.

SonoFeedBack:

• monitorowanie w czasie rzeczywistym bieżącego stanu funkcjonalnego tkanek miękkich,
• oceny funkcjonalnej mięśni, ścięgien i więzadeł,
• oceny obrzęku tkanek,
•  wysięku w stawie,
• wzmożonego unaczynienia danej okolicy.

Według filozofii PNF, proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana  na naturalnych ruchach zdrowego człowieka.

Teoretyczne podstawy koncepcji oparto na prawidłowościach fizjologii rozwoju ruchowego człowieka – rozwój cefalo-kaudalny, od części proksymalnych do dystalnych, z uwzględnieniem poszczególnych faz kontroli motorycznej, nierozerwalnie związanych z osiąganiem nowych pozycji i możliwości poruszania się w nich. Proces uczenia ruchu, rozumiany w PNF jako odtwarzanie utraconej funkcji, wspomagany jest w  terapii zarówno wcześniejszymi doświadczeniami, pochodzącymi ze schematów rozwoju ruchowego dziecka (wiele elementów tych oddziaływań zawarto m.in. w programie pracy na materacu ) jak i wielozmysłowym bodźcowaniem, polegającym na czasowym i przestrzennym sumowaniu się w obrębie synaps pobudzeń różnego rodzaju ( bodźce dotykowe, wzrokowe, słuchowe, równoważne, proprioceptywne i in.), które oddziaływają na pacjenta ze środowiska zewnętrznego.

Terapia manualna jest to obszar fizjoterapii którego celem jest leczenie dysfunkcji nerwowo-mięśniowo–szkieletowych, oparty na wnioskowaniu klinicznym i wykorzystujący bardzo specyficzne środki terapeutyczne oraz ćwiczenia lecznicze dopasowane do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pierwszym elementem terapii jest zebranie wywiadu oraz wnikliwe badanie pacjenta w celu ustalenia charakteru jego problemu. Wbrew powszechnej opinii terapia manualna nie zajmuje się tylko i wyłącznie” nastawianiem” kręgosłupa. Aby w pełni rozwiązać problem pacjenta stosowane są techniki na wszystkie części układu ruchu – kości ale też tkanki miękkie (mięśnie, ścięgna) oraz tkankę nerwową.

To metoda dynamicznego lub statycznego klejenia plastrów, mająca na celu wspomaganie i pobudzenie układu mięśniowego i stawowego. Główną zaletą stosowania kinesiotapingu jest brak ograniczania ruchów pacjenta jak ma to miejsce w przypadku zewnętrznych stabilizacji. Dzięki zastosowaniu plastrowania pacjent uzyskuję zewnętrzną stabilizację oraz w przypadku bardziej skomplikowanych kontuzji, pełni funkcję drenażową pozwalającą zmniejszyć obrzęk w okolicy stosowania aplikacji.

Metoda kinesiotaping:

• świeże urazy układu kostno-stawowego
• urazy układu mięśniowego,
• obrzęki i krwiaki,
• zewnętrzna stabilizacja,
• korekcja wady stóp, kolan, kręgosłupa,
• w celu utrwalenia efektu terapii.